Werkgroep Buitenveldert:

Aanwezig: 10 deelnemers (1 vrouw en 9 mannen); ten behoeve van de anonimiteit worden de aanwezigen benoemd met de letters van het alfabet.

Het bepaling van het gespreksonderwerp.
A: Ik ben nog maar betrekkelijk kort bij de groep en ook niet zo lang geleden gestopt met mijn verslaving – dat stoppen is mij tot nog toe gelukt, maar er zit wel een ‘maar’ aan vast – het gaat om de gedachte dat ik nou m’n hele leven verder vastzit aan dat ‘niet gebruiken’ – en dat voelt op den duur behoorlijk benauwd – ik ben niet oud en ‘de rest van m’n leven’ zou best wel eens een enorme ruk kunnen zijn – dus vele, vele jaren – en dat vooruitzicht maakt me niet blij en wel benauwd – hoe moet ik daar mee leren dealen / omgaan? Natuurlijk wil ik niet terug naar die oude verslaving, maar ik moet wel een oplossing zien te vinden voor dat eindeloze uitzicht op een soort woestijnreis waardoor de wanhoop mij soms kan overvallen en gewoon bang maakt. Op die manier ervaar ik dit ‘nieuwe’ leven absoluut niet als een bevrijding – hoe doen jullie dat?
Continue reading…

Aanwezig: 10 deelnemers (1 vr.+ 9 mn + 1 bericht van verhindering).

De gespreksleider (A) opent om 20 uur de bijeenkomst en meldt dat het verslag van de vorige groepsavond aan B., (die wegens ziekte afwezig is en blijft) is toegestuurd en tevens beschikbaar is om na afloop te worden rondgedeeld.

Bepaling gespreksonderwerp.
C. vraagt en krijgt het woord. Hij zegt: vorige week heb ik het onderwerp ook voorgesteld: het ging toen over de doorlopende invloed van mijn (vroegere) verslaving op de onderlinge familie relaties, waarin ik nogal wat valse lucht en ruis meende te signalen – en na afloop van de groep, ben ik daar verder mee geconfronteerd, onder meer door de manier waarop in ieder geval enkele van mijn familieleden, telkens terugkomen op mijn escapades, waarbij ik ook hun geld (erfdeel) heb weten te vergokken – dat is dus allemaal weg en wat rest is boosheid/verwijten – het is de nasleep van mijn verslaving en ik kan wel roepen dat het mij spijt, maar daarmee is niets terug – zo resteren dus heel gewoon rot-gevoelens, en die blijven hangen: met name tussen familieleden is het niet eenvoudig daar een positieve oplossing voor te vinden – kortom, ’t blijft een beetje door-etteren en ik vraag me af of jullie dit herkennen en hoe jullie daarmee omgaan?
Continue reading…

Aanwezig: 10 deelnemers ( 1 vrouw en 9 mannen).

A: heet eenieder welkom, opent de bijeenkomst en vraagt een voorstel als onderwerp voor het groepsgesprek.
B: vraagt aandacht voor de vraag: ‘hoe zit ‘t eigenlijk met je familie, als je eenmaal bent gestopt met je verslaafd gedrag? Daar liggen immers de oudste banden. Mensen die mij op korte afstand al die jaren hebben meegemaakt. En omgekeerd ik hen ook natuurlijk. Als je stopt met een verslaving, kan je voor jezelf wel zeggen dat je met een schone lei (opnieuw) begint – maar juist bij al die zo lang bestaande familiebanden ligt dat minder eenvoudig. Heb ik gemerkt. Er is veel ruis uit het verleden – niet verwerkte teleurstellingen – verwijten – wantrouwen – over en weer. Dat laat zich niet zomaar wegpoetsen of verzwijgen. Maar ook het bespreken met elkaar, dus met de betrokken familieleden, is helemaal niet vanzelfsprekend, niet simpel – als je niet oppast, zit je zo weer in allerlei stompzinnige verwijtsessie’s, ouwe koeien uit de sloot te halen – dan blijkt die pijn van vroeger helemaal niet een kleurloze herinnering: het lijken wel tijdbommen die heel gewoon kunnen ontploffen.’

Uit de positieve reacties concludeert A dat hiermee het onderwerp voor deze avond is bepaald.
Continue reading…

Aanwezig 13 deelnemers (3 vrouwen + 10 mannen, waarvan 1 nieuweling).
n.b. ten behoeve van de anonimiteit worden de aanwezigen benoemd middels opeenvolgende letters van het alfabet.
1. A. opent om 20 uur de avond, heet de nieuwe deelnemer (B) welkom, en geeft een korte informatie over zijn recent bezoek aan C die wegens ziekte afwezig zal moeten blijven. C. is niettemin zeer betrokken bij de groep en heeft inmiddels een geanonimiseerd schriftelijk verslag van de vorige bijeenkomst ontvangen. Afgesproken wordt deze wijze van informeren voorlopig voort te zetten, waarnaast de overige deelnemers ook zelf een afschrift ontvangen, zodat eenieder hiervan op de hoogte kan blijven. Alle aanwezigen zijn het eens met deze gang van zaken.
2. Bepaling gespreksonderwerp.
Hiertoe zegt E het volgende: ‘ik ben nog niet zo lang bij de groep en dus ook nog druk bezig met de opstart van een andere manier van leven – dat lukt heel aardig maar er zitten ook nogal wat onverwachte en angstige moment in – ik vraag mij af hoe ik daar mee om moet gaan: gaat dit nieuwe leven ‘wennen’ of blijft het bestaan angstig als je niet meer gebruikt? – ik dacht dat je zoiets misschien in de groep kunt bespreken, want de buitenwereld lijkt me daarvoor niet zo geschikt; wat is jullie ervaring; is het herkenbaar?’
Uit de reactie van de overige aanwezigen blijkt de bevestiging, waarna achtereenvolgens de aanwezigen het woord krijgen: Continue reading…

Het idee om groepsverslagen te maken heeft komt voort uit de gezamenlijke wens een van onze trouwe bezoekers te blijven informeren omdat een ernstige ziekte hem thuis houdt.
Ik heb hier dus tijd voor gemaakt. Eens kijken of dat een beetje wil lukken. Omdat één van de groepsregels is, dat we naar buiten toe anoniem zijn, worden de groepsleden met opeenvolgende letters van het alfabet benoemd:

We zitten met negen mensen rond de tafel; 1 vrouw en 8 mannen incluis een boomlange nieuweling met een interessante bijbelse naam: oude testament, boek Daniel – heb ik net opgezocht en vind het waarachtig in 1:7, i.e. een van de Judeeers. Kan ik meteen melden dat de nieuweling via het telefonisch informatie nummer de weg naar de groep heeft gevonden – na eerdere verslavingen zegt hij nu ‘hooked’ te zijn aan de coke – ziet er overigens absoluut niet onderkomen of verloederd uit – behoorlijk coherent – bescheiden en misschien zelfs aardig – zou leuk zijn als ie een beetje blijft, denk ik vanuit ervaring…

Desgevraagd denken we allemaal na over een mogelijk onderwerp. Vrij snel doet A. een voorstel. Heeft kennelijk tevoren e.e.a. overwogen. Hij gebruikt de tijd voorafgaand aan de groep duidelijk op een actieve manier. Bereidt zich voor. Dan zijn het ook nooit ‘zomaar’ onderwerpen. Zo ook nu weer; hij zegt zo ongeveer: Continue reading…